باسمه تعالی
برادر ارجمند جناب آقای دکتر سرافراز رئیس محترم سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران (رسانه ملی):
با سلام واحترام و عرض ادب، همانگونه که مستحضرید ادبا، شعرا و نویسندگان متعهد، همواره در طول تاریخ با اتکا به قدرت معجزه‌آسای قــلم، بـیان و کــلام خود، نقش سازنده و بسیار موثری در کسب موفقیت‌های ملی و حتی فراملی (به‌خصوص پیروزی در جنگ‌ها) داشته‌اند.
تاریخ اسلام سرشار از نمونه‌هایی است که فرماندهان جنگ با استفاده از نبوغ کلامی شعرا به رجز‌خوانی در برابر دشمن پرداخته و یا عوامل فرهنگی لشکرها با قرائت اشعار حماسی و تهییج کننده، افراد را ترغیب به مقابله با دشمن نموده و یا مانع از فرار آنها از جنگ می شده اند .
بی شک پیروزی انقلاب اسلامی ایران و موفقیت رزمندگان اسلام در مقابله با استکبار جهانی در جریان جنگ تحمیلی نیز، تا حدود زیادی مرهون قدرت تاثیرگذار آثار و اشعار معنوی، عرفانی و حماسی ادبا، شعرا و نویسندگان و نیز مدیحه سرایان و خوانندگانی بوده و هست که خاطره آنها هرگز از ذهن ملت قدر شناس و رزمندگان قهرمان ایران اسلامی پاک نخواهد شد.
چه کسی می‌تواند نقش ارزشمند و اثر گذار سرودهای انقلابی در ایجاد اتحاد ملی و انسجام اسلامی برای مقابله با رژیم طاغوت در جریان مبارزات ابتدای انفلاب و یا اثر اشعار حماسی دوران دفاع مقدس را که در قالب سرودها و نوحه‌های معنوی و عرفانی و در عین حال برانگیزاننده، توسط شعرایی مانند؛ مشفق کاشانی و مرحوم استاد شهریار و یا مداحان اهل بیت از جمله؛ حاج صادق آهنگران یا مرحوم آغاسی و یا سایر خوانندگان سرودها مورد استفاده قرار می‌گرفت، را منکر شود.
اما اینک این سوال مطرح است، که چرا نخبگان ادبی این سرزمین، با تمام نبوغ و قابلیت‌های نهفته در وجودشان، ایفای سهم خود در اعتلای علمی، فرهنگی کشور را فراموش کرده اند؟ چرا در نزد برخی شعرا، اشعار عرفانی و اخلاقی که متضمن تحکیم زیر ساخت‌های اخلاقی و فرهنگی جامعه بوده، جای خود را به اشعار سطحی، کم ارزش و غیر اخلاقی با مضامین عمدتاً عاشقانه داده است؟ چه شده است که در محفل اندیشمندان ادبی ما، شأن ادبی و سابقه علمی این مرز و بوم که در طول تاریخ همواره به‌عنوان مهد علم و دانش مطرح بوده، رنگ باخته است؟ چرا بزرگان فرهنگی کشور در حالیکه می‌توانند نقشی ماندگار در اعتلای علمی و فرهنگی و اخلاقی جوانان این مرز و بوم داشته باشند، از این موضوع غفلت و کمتر از سحر سخن و کلامشان برای ترغیب و تشویق جامعه برای مشارکت در سازندگی همه جانبه کشور، در ابعاد مختلف بهره می برند؟ چرا رسانه ملی به‌خصوص رادیو و به‌ویژه رادیو جوان از این موضوع غفلت کرده است؟
لازم به یادآوری است که در حال حاضر حدود ۹۰% سرودها و ترانه‌های رادیو به مضامین عاشقانه (متأسفانه گاهی مبتذل مانند؛ تو مال منی، تونباشی من می‌میرم و…) اختصاص دارد، اگرچه می‌دانم کم‌کاری‌ها و کاستیهای سایر دستگاه‌های ذیربط نیز تاثیر زیادی در بروز این وضعیت داشته، اما باید ضمن توجه به آثار و پیامدهای دراز مدت این روند.به یاد داشته باشیم که اولاً در این مقوله هر دستگاه نقش و وظیفه خاص خود را بر عهده دارد و ثانیاً گرفتار شدن در دام افراط و تفریط برای رعایت سلایق، در بسیاری از موارد می‌تواند زیانبار باشد.
در پایان ضمن پوزش از جسارت این حقیر، پیشنهاد می‌شود، ترتیبی اتخاذ گردد تا با همکاری وزارت فرهنگ و ارشا اسلامی و سایر محافل ادبی همچون انجمن شعرای کشور و همایش بین‌المللی شاعران ایران و جهان، موضوع ارائه اشعار حماسی، برانگیزاننده، ترغیب کننده و تشویق کننده که بتواند همکاری عمومی جامعه را برای حضور فعالتر در عرصه های مختلف سازندگی کشور به‌ویژه در زمینه توسعه علمی به همراه داشته باشد، بیش از گذشته مورد توجه قرار گرفته و به نحو مقتضی در دستور کار شبکه‌های مختلف رسانه ملی نیز مطرح گردد.
در صورت تمایل می‌توانید سایر مقالات اینجانب در این رابطه و همچنین در زمینه ضرورت ساماندهی مجدد برنامه‌های فرهنگی را در بخش مقالات فرهنگی سایت ره توشه ملاحظه بفرمایید..
توضیح: لطفاً برای مطالعه سایر مطالب ارائه شده در این زمینه، واژه «مداحی» را در همین سایت (سایت ره توشه – rahtooshe.com) جستجو نمایید.
با آرزوی توفیق روز افزون برای تمامی کسانی که قلبشان برای شکوفایی این مرزو بوم می طپد.
احمد رضا هدایتی
۲۰/۳/۹۴
دوست من سلام، کی به فکر این چیزاست، کاش مشکل فقط همین بود، فساد اداری، فساد اخلاقی، فساد اجتماعی،بی توجههی به فرمایشات رهبری
جناب آقای محمدی سلام:
با تشکر؛ ممکن است فرمایش شما درست باشد، اما بی شک پیشنهاد کار خیر مصداق امر به معروف و نهی از منکر است و اگر فراگیر باشد، قطعا اثر مثبت خود را بر جای خواهد گذاشت.
موفق باشید-یا علی