پیشنهاد به مشاور وزیر محترم ارشاد در مورد ضرورت استفاده بهینه از ظرفیت شعر و موسیقی (مرتبط با موضوع مداحی، شعر، عزاداری)

بسمه تعالی

برادر ارجمند جناب آقای شعاعی مشاور محترم وزیر ارشاد:

     با سلام واحترام و عرض ادب، پیرو مذاکره قبلی مجدداً متن نامه‌ای که برای جناب آقای مصطفی امیدی دبیر محترم اولین همایش بین المللی شاعران ایران و جهان ارسال شده بود، حضورتان ارسال می‌گردد.

     همانگونه که مستحضرید ادبا، شعرا و نویسندگان متعهد، همواره در طول تاریخ با اتکا به قدرت معجزه‌آسای قــلم، بـیان و کــلام خود، نقش سازنده و بسیار موثری در کسب موفقیتهای ملی و حتی فراملی (بخصوص پیروزی در جنگها) داشته اند.

     تاریخ اسلام سرشار از نمونه‌هایی است که فرماندهان جنگ با استفاده از نبوغ کلامی شعرا به رجز‌خوانی در برابر دشمن پرداخته و یا عوامل فرهنگی لشکرها با قرائت اشعار حماسی و تهییج کننده، افراد را ترغیب به مقابله با دشمن نموده و یا مانع از فرار آنها از جنگ می شده اند .

     بی شک پیروزی انقلاب اسلامی ایران و موفقیت رزمندگان اسلام در مقابله با استکبار جهانی در جریان جنگ تحمیلی نیز، تا حدود زیادی مرهون قدرت تاثیرگذار آثار و اشعار معنوی، عرفانی و حماسی ادبا، شعرا و نویسندگان و نیز مدیحه سرایان و خوانندگانی بوده و هست که خاطره آنها هرگز از ذهن ملت قدر شناس و رزمندگان قهرمان ایران اسلامی پاک نخواهد شد.

   چه کسی می‌تواند نقش ارزشمند و اثر گذار سرودهای انقلابی در ایجاد اتحاد ملی و انسجام اسلامی برای مقابله با رژیم طاغوت در جریان مبارزات ابتدای انفلاب و یا اثر اشعار حماسی دوران دفاع مقدس را که در قالب سرودها و نوحه‌های معنوی و عرفانی و در عین حال برانگیزاننده، توسط شعرایی مانند؛ مشفق کاشانی و مرحوم استاد شهریار و یا مداحان اهل بیت از جمله؛ حاج صادق آهنگران یا مرحوم آغاسی و یا سایر خوانندگان سرودها مورد استفاده قرار می‌گرفت، را منکر شود.

     اما اینک این سوال مطرح است، که چرا نخبگان ادبی این سرزمین، با تمام نبوغ و قابلیت‌های نهفته در وجودشان، ایفای سهم خود در اعتلای علمی، فرهنگی کشور را فراموش کرده اند؟ چرا در نزد برخی شعرا، اشعار عرفانی و اخلاقی که متضمن تحکیم زیر ساخت‌های اخلاقی و فرهنگی جامعه بوده، جای خود را به اشعار سطحی، کم ارزش و غیر اخلاقی با مضامین عمدتاً عاشقانه داده است؟ چه شده است که در محفل اندیشمندان ادبی ما، شأن ادبی و سابقه علمی این مرز و بوم که در طول تاریخ همواره به‌عنوان مهد علم و دانش مطرح بوده، رنگ باخته است؟ چرا بزرگان فرهنگی کشور در حالیکه می‌توانند نقشی ماندگار در اعتلای علمی و فرهنگی و اخلاقی جوانان این مرز و بوم داشته باشند، از این موضوع غفلت و کمتر از سحر سخن و کلامشان برای ترغیب و تشویق جامعه برای مشارکت در سازندگی همه جانبه کشور، در ابعاد مختلف بهره می برند؟

     اگرچه می‌دانم برخی کاستیها و مشکلات فرهنگی تاثیر زیادی در بروز این وضعیت دارد، اما باید به یاد داشته باشیم که، گذر از این بحرانها مستلزم آن است که همچون گذشته، همه ما به دور از هرگونه شائبه فکری منفی، هرآنچه را که در توان داریم، در طبق اخلاص نهاده و با یاری خدا و همکاری یکدیگر، ایرانی را بسازیم آباد و سرافراز.

     در پایان ضمن پوزش از جسارت این حقیر، پیشنهاد می‌شود، ترتیبی اتخاذ گردد تا موضوع ارائه اشعار حماسی، برانگیزاننده، ترغیب کننده و تشویق کننده که بتواند همکاری عمومی جامعه را برای حضور فعالتر در عرصه های مختلف سازندگی کشور بویژه در زمینه توسعه علمی به همراه داشته باشد، بیش از گذشته مورد توجه قرار گرفته و به نحو مقتضی در دستور کار محافل ادبی همچون انجمن شعرای کشور و همایش بین‌المللی شاعران ایران و جهان نیز مطرح گردد.

     در صورت تمایل می‌توانید سایر مقالات اینجانب در این رابطه و همچنین در زمینه ضرورت ساماندهی و برگزاری همایش برای طراحان تصویر البسه را در بخش مقالات فرهنگی سایت ره توشه ملاحظه بفرمایید..

     با آرزوی توفیق روز افزون برای تمامی کسانی که قلبشان برای شکوفایی این مرزو بوم می طپد.

                                                                                                              احمد رضا هدایتی

                                                                                                           ۱۰/۲/۹۴

رونوشت: انجمن شعرا جهت استحضار و اقدام مقتضی

شما همچنین می توانید ...

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *