اسلام به هیچ وجه با داشتن ثروت شخصی مشروع و منطقی مخالف نیست، مخصوصاً وقتی که این سرمایه در مسیر رشد و پیشرفت کشور و یا کمک به محرومین و مستضعفین جامعه بکار گرفته شود، اما آنگاه که این ثروت، دستمایه فخر فروشی قرار گیرد و باعث بروز رفتارهای نامتعارف و بعضاً غیرانسانی گردد، به شدت در مقابل آن میایستد.
این پدیده مذموم هنگامی اثر وضعی بدتری را به دنبال دارد که مسئولین حکومت را آلوده عوارض خود نماید، رهبر معظم انقلاب در سخنرانی تاریح ۱۴/۱۱/۹۰ در این مورد خطاب به مسئولین نظام میفرمایند: «اولین ضعف ما گرایش به دنیاطلبى بود که گریبان بعضى از ماها را گرفت. بعضى از ما مسؤولین دچار دنیاطلبى شدیم، دچار مادیگرائی شدیم؛ براى ما ثروت، تجمل، آرایش، تشریفات و اشرافی گری یواشیواش از قُبح افتاد. وقتى ما اینجور شدیم، این سرریز مىشود به مردم.»
البته با عنایت به تأکید رهبر معظم انقلاب، این مفهوم بدان معنا نیست که مردم عادی از آفت اَشرافیگری در امان هستند، زیرا همانطور که رهبر معظم انقلاب در سخنرانی دیگری در تارخ ۱۶/۵/۹۰ خطاب به مسئولین میفرمایند: «وقتى من و شما زندگیمان را زندگى رفاهطلبانه و اشرافى قرار بدهیم، مردم از ما یاد مىگیرند. یک عدهاى منتظر بهانهاند؛ به ما نگاه مىکنند، مىگویند آقا ببینید اینها چهجورى زندگى مىکنند، ما هم مىخواهیم همینجور زندگى کنیم.» مردم عادی هم میتوانند در معرض این خطر قرار گیرند، اما نتیجه و پیامدهای آلودگی مسئولین به مراتب خسارات بیشتری را به دنبال دارد.
در واقع اَشرافیگری در بین مسئولین نه تنها، زمینه الگوسازی و افزایش انتظارات عمومی برای مشابهسازی سطح زندگی در جامعه را در پی دارد، بلکه افزایش شکاف طبقاتی و ایجاد فاصله مردم با مسئولین را نیز در پی خواهد داشت و این به مفهوم از دست دادن پشتوانه مردمی و کمرنگ شدن مقبولیت مسئولین، دولت و نظام حکومتی است.
همچنین این پدیده شوم بهتدریج زیربنای فکری و فرهنگی کشور را تضعیف نموده و باعث میشود، تا فرهنگهای نامطلوب و نوظهور داخلی و خارجی مانند؛ عروسیهای بسیار پرهزینه، میهمانیهای اسرافگونه و حتی برگزاری مراسم تدفین و ترحیم آنچنانی و یا همنشینی با سگ و سایر حیوانات خانگی و غیرخانگی، خرید خودروهای گران قیمت، تغذیه با غذاهای لاکچری، پوشش و آرایش نامتعارف، برای آقازادهها و نیز افراد تازه به دوران رسیده و نوکیسهای که با رانت و رشوه و سوءاستفاده از موقعیتها، ثروت نامشروع خود را کسب کردهاند، به یک فرهنگ عادی برای فخرفروشی و به اسارت گرفتن عزت، کرامت و امنیت دیگران تبدیل شود.
طبیعی است که آثار وضعی این رویکرد و غرق شدن در منجلاب اَشرافیگری و رفاهزدگی، چیزی جز افزایش ناهنجاریهایی مانند؛ اعتیاد، مشروبخواری، خودکشی، ازدواج سفید، بردگی جنسی و گسترش سایر مفاسد اخلاقی و اجتماعی و یا سیاسی و امنیتی و در نهایت تباهی زندگی جوانان نخواهد بود.
از همین روست که امام خامنهای (دامت برکاته) مکرراً به مسئولین در مورد عواقب وحشتناک آن هشدار میدهند و بسیاری از کارشناسان، نیز از این پدیده شوم به عنوان بزرگترین تهدید حال و چالش آینده که چند سالی است صدای زنگ خطر آن به گوش میرسد، نام میبرند.
بیشک همانگونه که گفته شد، هرگونه تأخیر در مقابله با این آفت، میتواند خسارات فراوانی را به کشور و جامعه تحمیل نماید و لذا مسئولین محترم باید به طور جدی و قبل از آنکه خیلی دیر شود، راهکارهای مبارزه با آن را در دستور کار خود قرار دهند.
احمدرضا هدایتی
کارشناس ارشد مدیریت
۴/۱۱/۹۷
نشانی الکترونیکی: ARH110@yahoo.com نشانی سایت: rahtooshe.com