جوامع دارای شرایط مختلفی هستند، در برخی از جوامع مانند ایران اسلامی مردم تلاش می‌کنند تا با توکل و امید به خدا و اتکاء به نیروهای درونزا و استفاده بهینه از منابع و امکانات خود مسیر پیشرفت و سعادت را طی نمایند و گروهی دیگر همواره منتظرند تا دیگران دست آنها را بگیرند و دائم درگیر خودشان و دیگران هستند.
بدیهی است که اگر قرار باشد در این مسیر بر سرعتمان افزوده شود و جامعه الگو و برتر باشیم، باید قدر داشته‌هایمان را بدانیم، فرصتها را بشناسیم و به درستی از آنها بهره ببریم، تهدیدات را به فرصت تبدیل نماییم، نقاط قوت را تقویت و نقاط ضعف را برطرف نماییم، با این توصیف؛ این سوال مطرح است که کدام جامعه مقتدر و عزتمند و کدام جامعه ضعیف و ذلیل است؟
کدام جامعه مقتدر و عزتمند است؟
جامعه‌ای که اخلاق‌مدار و پایبند به اصول و ارزش‌های اعتقادی و اجتماعی مبتنی بر عقلانیت باشد، آن جامعه سعادتمند است.
جامعه‌ای که علما و دانشمندان و نخبگان آن کلامشان نافذ و از احترام کافی برخوردار باشند، آن جامعه اندیشمند است.
جامعه‌ای که معلمین و اساتید در آن از جایگاه و احترام لازم برخوردار باشند، آن جامعه مستعد پیشرفت و عاقبت به خیر است.
جامعه‌ای که خودباورند و صنعت‌گران و تولیدکنندگان در آن از حمایت و احترام کافی برخوردارند، آن جامعه پویا، ثروتمند و خوداتکاء است.
جامعه‌ای که حکام عادل و خردمند بر آن حکومت می‌کنند و حاکمان مورد حمایت جامعه هستند، آن جامعه رشدیافته است.
جامعه‌ای که موقع‌شناس باشد و قدرت درک صحیح و فهم درست مسائل را داشته باشد، آن جامعه فهیم و بصیر و بیدار است
جامعه‌ای که حافظان و مدافعان امنیت در آن از احترام لازم برخوردار باشند، آن جامعه قدرشناس و آسیب‌ناپذیر است.
جامعه‌ای که خانم‌ها در آن از حجب و حیا برخوردار باشند، آن جامعه سلامت، پاکدامن و قابل اعتماد است.
جامعه‌ای که در آن امنیت و عدالت بیشتری برقرار و اثرگذار و سرمشق دیگران باشد، آن جامعه الگوی برتر است.
این شاخصه‌ها همان مواردی هستند که هر کشوری از مزایای آن بیشتر برخوردار باشد، مقتدرتر و عزتمندتر است و جامعه برتر محسوب می‌شود.
کدام جامعه ضعیف و ذلیل است؟
جامعه‌ای که به جای خدا بر کدخدا تکیه کند و سلطه‌گران و دشمنان به هر شکلی در آن مقبولیت داشته باشند، آن جامعه ذلیل و اسیر و آسیب‌پذیر است.
جامعه‌ای که صاحبان قدرت و ثروت در آن از جایگاه بالا برخوردار باشند، آن جامعه خسران دیده و نگون‌بخت است.
جامعه‌ای که سیاسیون و سلبریتی‌ها غیرمتعهد در آن از موقعیت برتر برخوردار باشند، آن جامعه آشفته و محکوم به تزلزل بی‌ثباتی است.
جامعه‌ای که مدیران و کارگزاران فاسد و ظالم در آن از موقعیت اجتماعی بالا برخوردار باشند، آن جامعه چاپلوس و متملق است.
جامعه‌ای که دچار ناامیدی و خودتحقیری باشد، آن جامعه هرگز به استقلال و برتری دست نخواهد یافت.
این موارد نیز مولفه‌هایی هستند که که باید از آنها پرهیز کرد، چرا که می‌تواند زمینه سقوط کشورها را فراهم نماید.
احمدرضا هدایتی
کارشناس ارشد مدیریت
۲۷/۶/۱۴۰۰
نشانی الکترونیکی: ARH110@yahoo.com نشانی سایت: rahtooshe.com
