بی‌تردید امروز ایران اسلامی بیش از هر زمان دیگری نیازمند کار جهادی توأم با علم و منطق است و قطعاً از نهادهایی مانند جهادسازندگی سابق می‌توان به عنوان یکی از جهادی‌ترین نهادهای انقلاب نام برد.
اما آیا لزوماً تنها راه و بهترین راه عمران و آبادانی و محرومیت‌زدایی از روستاها احیاء جهاد سازندگی است؟ آیا هنوز همان نسل با همان روحیه در وزارت جهاد کشاورزی حضور دارند؟
آیا این امکان وجود دارد که در کوتاه مدت، همان تأسیسات، ابنیه، امکانات و تجهیزات و بلکه بیشتر از آن مجدداً در اختیار جهادسازندگی که قرار است احیاء شود، قرار گیرد؟
آیا بهتر نیست به جای ایجاد یک تشکیلات موازی، تقویت دستگاههای موجود و به‌خصوص نهادهایی مانند بسیج که حالا از جنگ تحمیلی هم فارغ شده در دستور کار قرار گیرد؟
حقیر قصد ندارم، این نگاه ارزشمند به محرومیت‌زدایی از چهره روستاها را زیر سوأل ببرم، فقط غرض یادآوری این نکته است که قبل از هرگونه تصمیم در این زمینه، لازم است تمام پیامدها و عوارض جانبی این اقدام اعم از مثبت یا منفی در درازمدت و کوتاه‌مدت با دقت مورد توجه قرار گیرد.
البته ممکن است با در نظر گرفتن همه محاسن و معایب کار، در نهایت همین تصمیم اتخاذ شود، اما قطعاً انجام مطالعات و بررسی کافی، بهانه‌های احتمالی برای مانع‌تراشی و انتقاد نادرست (از سوی افراد مغرض و یا حتی دلسوزان ناآگاه) را خواهد گرفت.
احمدرضا هدایتی
کارشناس ارشد مدیریت
۱۴/۷/۱۴۰۰
نشانی الکترونیکی: ARH110@yahoo.com نشانی سایت: rahtooshe.com
