چرا قانونگذار و شهرداری همسایه‌ها را با هم درگیر می‌کنند؟

توسط احمدرضا هدایتی · شهریور ۱۶, ۱۴۰۳

ظاهراً طبق ماده ۱۰۰ قانون آپارتمان نشینی، صاحبان املاکی که قصد احداث ساختمان جدید دارند، نباید ساختمان‌شان را طوری بسازند که باعث اشرافیت و یا سایه اندازی بر ساختمان‌ همسایه‌ها بشود.

     یعنی شهرداری باید از صدور پروانه ساخت برای چنین اماکنی اجتناب نماید، اما به جای اجرای این قانون اصولی و خودداری از صدور مجوز ساخت، احداث چنین اماکنی را مشروط به جلب رضایت همسایه ها توسط سازنده (صاحب ملک) نموده است.
     این در حالی است که اولاً اکثریت قاطع شهروندان از وجود چنین قانونی خبر ندارند، ثانیاً صاحبان املاک (سازنده) هم معمولاً تا پایان کار در این زمینه (کسب رضایت) اقدام نمی‌کنند و لذا در اکثر موارد هنگامی همسایه‌ها متوجه موضوع می‌شوند که منزل آنها در سایه شدید ناشی از ساختمان جدیدالاحداث فرو می‌رود.
     اصولاً اگر قانون منطقی و از جنبه های مختلف (از جمله؛ برای تسهیل در امدادرسانی در حوادث طبیعی یا جلوگیری از سرایت آتش در آتش سوزی‌های احتمالی و یا امکان استفاده از نور مستقیم خورشید برای شهروندان و کاهش بیماری‌های روحی و روانی و….) ضروری است که حتما هست، چرا اجرای آن مشروط اعلام شده است.
     بدیهی است که این کم‌توجهی قانونگذاربه عواقب کار و بی‌توجهی شهرداری به اجرای دقیق قانون هم برای سازنده (صاحب ملک)، هم برای همسایه‌ها، هم برای کلانتری‌ها، هم برای شهرداری، هم برای سیستم قضایی و….. مشکل و هزینه ایجاد نموده و زمینه درگیری بین شهروندان و افزایش مشکلات روحی و روانی در جامعه را افزایش می‌دهد و برای مردم و سیستم سلامت نیز هزینه سازی می‌کند.
     لذا شایسته است. به جای مشروط نمودن ساخت چنین اماکنی، ناظرین مخترم شهرداری موظف به اجرای دقیق قانون فوق شوند.