این روزها بیش از گذشته و به شکل کاملاً هدفمند و برنامهریزیشده و با اَشکال مختلفی از روشهای ایجاد شک و تردید و شبهآفرینی در افکار عمومی جامعه مواجه هستیم، در این رابطه شبکههای اجتماعی و شبکههای ماهوارهای نقش اساسی را برعهده دارند، اما دشمن استفاده از سایر ابزار و امکانات را مورد غفلت قرار نداده است، بهعنوان مثال؛ روزنامهها و سایتهای خبری و اطلاعرسانی و حتی مراکز و مجامع علمی و دانشگاهی و به تبع آن محافل عمومی و خانوادگی نیز از این توطئه در امان نماندهاند.
معمولاً در این مراکز و محافل نیز همانند فضای مجازی و رسانههای جمعی که بهظاهر افراد کارشناس و صاحبنظر، مدیریت کار را بر عهده دارند،، برخی از اساتید و دانشجویان مغرض و بعضاً سادهلوح، با سوءاستفاده از جو آزاد سیاسی حاکم بر کشور، تلاش میکنند تا به بهانه رفع ابهامات درس، با طرح سؤالات و مباحث انحرافیِ شبههآفرین و تردید برانگیز (بهخصوص در کلاس دروس دینی یا سیاسی و اجتماعی)، مبانی فکری و اعتقادی و اصول ارزشی و اخلاقی سایر دانشجویان را دچار تزلزل نموده و بهتدریج سبک فکر و زندگی آنها را دستخوش تحولات ناخواسته و نامطلوبِ از پیش طراحی شده نمایند.
گاهی در طول ارائه درس، کار بهقدری حسابشده و حرفهای و عمدتاً پوششی و پنهانی انجام میشود که تقریباً تا آخرین دقایق کلاس هیچ کس متوجه خط توطئه نمیشود، چرا که معمولاً سؤال و در واقع شُبهه اصلی در لحظات پایانی و زمانی که دیگر فرصت کافی برای بحث و تبادلنظر وجود ندارد، مطرح و فکر و ذهن دانشجو را تا مدتها و شاید برای همیشه با یک مسئله ظاهراً لاینحل درگیر میکند و چنانچه تصادفاً در طی برگزاری کلاس، موضوع به بحث کشیده شود، برای فرار از ارائه پاسخ صریح و روشن، مسیر گفتگو زیرکانه توسط همان افراد به سمت مسائل انحرافی و نامرتبط جدید هدایت میشود.
شگردهایی مانند؛ انتخاب گزینشی مطالب موردنظر به شکل ناقص و ابتر و بدون توجه به مطالب مرتبط قبلی و بعدی آن، بیان مطالب راست و دروغ در کنار هم و برای واقعی جلوه دادن مطالب کذب، تکرار و تأکید بیش از حد بر روی برخی مطالب برای القای اهداف تعیین شده، تولید و انتشار شایعات کذب برای هدایت غیرمستقیم افکار عمومی به سمت سناریوهای از پیش طراحی شده و یا با هدف تخریب مدیران و مسئولین، سیاهنمایی و ایجاد یأس و ناامیدی در جامعه برای ناکارآمد جلوه دادن نظام و مسئولین، مقایسه دو پدیده نامربوط و پیوند آنها با یکدیگر برای اثبات موضوع موردنظر، بزرگنمایی و برجستهسازی مسائل کوچک و متغابلاً حذف و کوچک جلوه دادن دستاوردها و نکات مهم و همچنین ارائه تصاویر غیرواقعی و ایدهآل از الگوهای غربی در جهت تغییر سبک زندگی، از جمله مواردی هستند که برای اجرای این توطئه به شکل گسترده مورد استفاده دشمن قرار میگیرد.
مصداق این حرکت مزورانه را میتوان در مکتوبات سالهای اخیر برخی نشریات که با بی شرمی تمام به ایجاد شبهه و مخالفت با قانون الهی «قصاص» یا اصل راهبردی «امربهمعروف و نهی از منکر» و امثال آن پرداخته و با ایجاد ابهام در اصول اساسی اسلام، به ساحت مقدس پیامبر اکرم(ص)، امام حسین(ع) و امام زمان(عج) جسارت کردهاند، ملاحظه کرد.
در واقع در این روش دشمن با استفاده از انواع ابزار و شگردهای مختلف و با ایجاد شبهه و تردید در باورها و اعتقادات افراد، گام نخست را برای القاء افکار مورد نظر برداشته و ابتدا سعی مینماید در مبانی فکری و اعتقادی مخاطبین خود رخنه نموده و با ایجاد تزلزل در آن، زمینه تقابل درونی با داشتههای علمی و دینی مخاطب را فراهم نماید.
در مرحله بعد و به مرور زمان این تردید را با کار مستمر به یقین در جهت نفی اعتقادات قبلی و هنجارهای فرهنگی و دینی وی مبدل مینمایند و آخرین گام، آن هنگام فرا میرسد که بر اثر یک تلاش مرموزانه از سوی دشمن، فرد مورد نظر نهتنها به تقبیح پندارهای قبلی خود میپردازد، بلکه اقدام به مقابله با اعتقادات و باورهای مذکور مینماید.
به این ترتیب میتوان این روش را به سه مرحله بشرح ذیل تقسیم نمود: ۱- ایجاد شک و تردید در اعتقادات و باور افراد، اعم از دینی، مذهبی، فرهنگی و سایر موارد ۲-ایجاد اطمینان در کارا نبودن و غیراصولی بودن اعتقادات و باورهای مذکور با استفاده از شگردهای مورداشاره ۳-فراهم نمودن زمینه تقابل افراد با اعتقادات قبلی.
البته در این فرآیند، انتخاب مخاطب نیز از اهمیت فوقالعادهای برخوردار است، به این معنا که هرچه فرد مذکور از تزلزل فکری و شخصیتی بیشتری برخوردار باشد، زودتر از دیگران در مسیر انحرافی قرار خواهد گرفت، در واقع از آنجا که انسانها را میتوان در دو گروه تأثیرگذار و تأثیرپذیر مثبت و منفی دستهبندی نمود، در این خط توطئه، افراد تأثیرپذیر منفیگرا بیش از دیگران در معرض خطر قرار دارند.
این توطئه آنگاه با خطر بیشتری توأم است که مخاطبین به اصطلاح جزء افراد روشنفکر خارجرفته یا تحصیلکردههایی باشند که با ورود به سیستم دانشگاهی و کسب مدارج اولیه، به این باور کاذب رسیده باشند که علیرغم پهنه لایتناهی مرز علم و دانش، دیگر برهمه علوم تسلط داشته یا حداقل در راستای نظریات خود به تمام آگاهیهای لازم دست یافتهاند و یا به عبارت دیگر خود را صاحبنظر و برتر ازدیگران حتی پرچمداران و اساتید آن عرصه بدانند.
با استناد به ویژگیهای فوق، این افراد معمولا در جریان تعاملات اجتماعی با نگاهی کاملا یکسویه، تنها یافتههای علمی خود را مورد تأیید و تأکید قرار داده و لذا در جبهه مقابل تنها نکات منفی را میبینند و آنچنان بر ایده و اعتقادات جدید خود پافشاری میکنند که گاهی حاضر میشوند برای دفاع یا به کرسی نشاندن نظر خود، از روشهای نامعقول و غیرمنطقی استفاده نموده و حتی نزدیکترین بستگان و دوستان خود را قربانی مرام و تفکر خود نمایند و پا را از این نیز فراتر نهاده و با زیر پا گذاشتن تمام ارزشهای دینی و مذهبی و فرهنگی و حتی قانونی، به اَشکال مختلف به ستیز با دولتها میپردازند.
مقام معظم رهبری (مدظله العالی) نیز در گردهمایی سالانه تاریخ ۱۲/۶/۸۰ جامعه اسلامی دانشجویان مشهد در این رابطه فرمودند: «تلاش آشکار از سوی واسطهها و دستنشاندگان امپراطوری زر و زور، در بسیاری از عرصههای فرهنگی برای تردید افکنی در مبانی اسلام و انقلاب، امروز افراد دیرباور را نیز به دغدغه افکنده است.»
بیشک بیان این مطالب به مفهوم نادیده انگاشتن معایب و اشکالات احتمالی در نظام اداری کشور نیست، بلکه تاکید بر این نکته است که افراط و تفریط در بدبینیهای جاهلانه و متقابلاً خوشبینیهای ساده لوحانه ناشی از تبلیغات دشمنان که تردید و شک و در نهایت ناامیدی و انحراف از مسیر درست را در پی دارد، هر دو میتوانند خطرناک و مشکلآفرین باشند. همچنانکه امیرالمومنین علی(ع) در حدیثی میفرمایند: « أهلَکُ شَیءٍ الشَّکُّ و الارتِیابُ ، وَ أملَکُ شَیءٍ لوَرَعُ و الاجتِنابُ // تباهکنندهترین چیز، شکّ و تردید است ؛ نگه دارنده ترین چیز، پارسایى و دورى کردن است.» امام(ع) در تعبیری دیگر نیز میفرمایند: « لَن یَضِلَّ المَرءُ حتّى یَغلِبَ شَکُّهُ یَقینَهُ // انسان هرگز گمراه نشود، مگر آنگاه که شکّ او بر یقینش چیره آید.»
بنابراین به مصداق حدیث شریف «المُؤمنُ کیس» بر ملت آگاه و انقلابی ایران اسلامی است تا به جای منفی گراییهای بعضا کاذب و دامن زدن به مسائل حاشیهای، با زیرکی و هوشیاری کامل همچون گذشته توطئه جدید دشمن را که ریشهها و اساس انقلاب و اسلام ناب محمدی(ص) و عزم و اراده آنان برای توسعه و آبادانی کشور را هدف قرار داده و برای نیل به آن نسل جوان و بهویژه دانشگاهی ما را بهعنوان ابزار مورد استفاده قرار میدهد، در نطفه خفه سازند.
بدیهی است که در نظام اسلامی، پذیرفتن ناهنجاریهای اخلاقی و رفتاری و سوءمدیریتهای اداری و اجتماعی (حتی کوچک و ناچیز) قابل قبول نیست، اما متقابلاً اینکه در کشوری با این وسعت و با جمعیتی بالغ بر ۸۰ میلیون نفر، انتظار داشته باشیم هیچگونه کاستی و مشکلی وجود نداشته باشد، نمیتواند انتظاری منطقی باشد و لذا اینکه عدهای دائماً در جستجوی مشکلات، ابهامات و ناهنجاریها باشند و با کنار هم چیدن مسائل پراکنده، همه چیز را تیره و تاریک نشان دهند و نظام اسلامی را متهم و افکار عمومی را مشوش نمایند، نه تنها به شبههآفرینیها دامن میزند، بلکه خیانت به اسلام عزیز، کشور و مردم محسوب میشود.
احمدرضا هدایتی
۲۴/۱۰/۹۵
